گوشواره...

سال به سال گوشواره توی گوشت نیندازی و همیشه فکر کنی که چطور بعضی زنها دوتا سوراخ توی گوششان دارند؟ 

این بی میلی به طلاست که باعث میشود حواست پرت باشد و توی ماشین بفهمی یک لنگ گوشواره ات نیست انگار! آن دیگری را هم در بیاوری با خیال راحت بگذاری توی جیب کیفت ... خیال راحت ناشی از خوش بینی ات که: میدانم توی خانه افتاده!

بعد آخر شب مانتو و چوب لباسی به دست گلهای قالی را دانه دانه بو میکشی پیَش... آخرش کجا پیدا میشود؟ زیر دمپایی ابری! آخر از آن مدل میخیهاست... هی با خودم میگفتم کف پایم چرا انگار سوزن سوزن میشود؟ آخرش هم سیمین فهمید :)

پ.ن: گوشواره تازه خریده ام... مسی ... عاشق هر فلزی ام جز طلا! .... هر وقت تولدم طلا از مادر هدیه میگرفتم غر میزدم: من شال میخواستم ...