پانویس

رفرنس دادن جنبه ی اعتبار بخشی دارد. وقتی میخواهی حرفی بزنی دنبال جمله ای، متنی، بیتی از بزرگی میگردی تا شاید درست بنشیند همانجایی که باید! گاهی هم ارجاعت آنچنان مشهور نیست، اما مهم این است جایی در کتابی مکتوب شده....

گاهی اما آدم دلش میخواهد حرف خودش به آنجایی که باید بنشیند.. بی واسطه... دلش میخواهد به زبان خودش بگوید و پذیرفته شود... این جمله ها را خواندم و اسم نویسندگانش تابحال به گوشم نخورده بود... اینکه من جمله ای را در گیومه یا کوتیشن میگذارم فکر میکنم کافیست برای رعایت اصل امانت داری! 

"دوست کسی است که همه چیز را درباره شما می داند و باز هم دوستتان دارد"

"جوهر دوستی واقعی این است که به یکدیگر اجازه دهیم لغزشهای کوچکی داشته باشیم"

و من همیشه دلم خواسته خود را به آنجایی برسانم که با جلوه گری اولین عیب جا نزنم... چشمم روی خودم و عیبهایم باز باشد و بدانم کسی از این قاعده مستثنی نیست... (بقول پسرخاله هر گلی خاری داره) و مهم این است که آدمهای زندگی ام را گل بدانم .... خارها آن وقت دوست داشتنی میشوند... خواستنی میشوند...