از روزمرگی ها...

لباسی راحت به تن بدون اینکه احساس کوچکترین فشاری در بدنت کنی، بلوزی بلند و.گشاد و شلوار ریون سبک و راحت که مجموعا آنقدر سبکند که وزنی بر تنت حس نکنی... و این حس از پس روزها پوشیدن لباسهای سنگین و لایه لایه است که خوشایند جلوه میکند.

سیب زمینی را حلقه میکنم و میچینم کف قابلمه، برنجم انگار دانه دانه از آب درآمده ... دیگر مادر نمیگوید این برنج خوش نام کلات است هاا.. نباید له شود، باید قد بکشد، باید عطرش خانه را بردارد... منتظر میمانم دمش را بدهد بالا و زیرش را کم میکنم تا سیب زمینی ها هم به اندازه طلایی و ترد شوند. سرکی هم به مرغ میکشم، زردی زعفران و رنگ آن ادویه بلوچی را به خود کشیده، گوجه های نگینی هم خوب جلوه گری میکنند، دلم میخواست قارچ هم مثل همیشه کنارش باشد اما نخواستم پدر را اذیت کنم، مغازه رفتن را زیاد دوست ندارد... رفته اند دیدن همسایه ی از سفر برگشته، چای لازم نیست دم کنم، پس چندپر گل گاو زبان کفایت میکند که با تکه کوچکی نبات به استقبال دختر آشپز بیایند... تلویزیون را به رادیو تغییر میدهم و میروم روی موج رادیو آوا، دوتار خراسانی مینوازد ...وه که دلنشین است... به درک که ساعتِ اخبار میگذرد... روی مبل لم میدهم به قصه های بهرنگ چشم میدوزم که نصفش را خوانده ام و با تمام شدن هر قصه اش دلم میخواسته کودکانی کنارم باشند که چشم امید صمدبهرنگی اند برای بهبود اوضاع جهان که اینطور در قصه هایش دست بالا گرفتدشان و مستقیم و غیر مستقیم میخواهد که دنیا را نجات دهند، بپرسند و علت جویی کنند و سپس رفع و رجوع کنند... از مفاهیم بزرگ با آنها سخن میگوید، نه اینکه به تکرار دیگران بگوید دست مادرتان را ول نکنید و به غریبه ها اعتماد نکنید و حرف بزرگترها را گوش کنید. نه! حتی یادشان میدهد که گاهی این  بزرگترها هستند که اشتباه میکنند... چشم و گوش خود را باز نگه دارید... 

چای آماده خوردن است، رادیو میخواند ... و من زمزمه میکنم: هی فلانی... زندگی شاید همین باشد... 

گل گاو زبان شاید بتواند مانع فکرم شود که پر میکشد به صدای گرفته و غمگین او، پر میکشد به غمی که انکار میشود و غمی که فریاد میشود ... و همه آن حسهایی که میدانم هستند اما تظاهر میشود که نیستند..