زیر پوست شهر

"مدار صفر درجه" دستم بود. رسیده بودم به آنجایی که تیم براتعلی عکاس و دوستانش پای منقل از سیاست حرف می‌زدند و از اوضاع... و "احمد محمود" به دقت با اصطلاحات ویژه این صحنه، تبادل نظرهای حزبی و سر و کله زدن های پا منقلی با ساقی را نقل میکرد....

زن پرسید چه کتابیه؟ گفتم داستان! گفت هوووم، چون چندخطشو خوندم پرسیدم...  دختربچه سه ساله ش چنددقیقه پیش که گوشی دستم بود تو گوش مامانش میخوند که از این گوشیا بخر برام... وقتیم که گوشیو گذاشتم تو کیف و کتابو باز کردم میخوند از این کتابا برام بخر.... یهو تلفنش زنگ زد. گفت من ثبت احوالم!!! بی شناسنامه که نمیتونم کاری بکنم. اینا رو برین به اونی که شناسنامه شو معلوم نیس کجا گرو گذاشته بگین... من نمیدونم....

تلفنو قطع کرد و به خانم کناریش که مادر مجتبی خطابش میکرد گفت دیگه یاد گرفتم چیکار کنم. تاحالا نابلد بودم. جونمو روش گذاشتم. معلوم نیس واسه مواد کجا شناسنامه گذاشته، حالام یادش نمیاد... واسه آزاد شدنش اسیر شدم... چیکار کنم هرچی باشه بالاخره سایه سرمه! 

از میدان فردوسی رد میشدم، نزدیک ظهر بود و حداقل پنجاه شصت مرد حاشیه میدان به سمت پایانه روی جدولها نشسته بودند یا چندنفری پای درخت ایستاده بودند، جلوی پا یا در دست هر کدام، ابزار کاری! آفتاب ظهر داشت می‌گذشت و هنوز کسی برای کار سراغشان نیامده بود...

از اتوبوس پیاده شدم... نزدیک تقی آباد بودم که دختر جوانی صندلی ای روی پله های ساختمانی گذاشته بود و رویش نشسته بود، جلوی پایش دو تابلوی نقاشی و تعدادی زیورآلات دست ساز روی یک پارچه گذاشته بود و داشت برای آقای مسنی توضیح میداد که کار خودش اند...

وارد مدرس شدم، نرسیده به دادگستری ردیف تعدادی کتاب کنار دیوار بود، فواید گیاهخواری هدایت را دیدم و ایستادم... فروشنده ای پای کتابها نبود. چند لحظه ای به کتابهای کهنه و دلپسند پای دیوار نگاه کردم که پسر جوان عینکی با موهای فرفری به سمتم آمد و گفت در خدمتتونم...

و خلاصه خطبه نماز جمعه: هرکس کنسرت میخواهد از مشهد برود!!!!

پ.ن: و من همچنان جوانی هستم جویای کار....