که فصل مشترک عشق و عقل تنهایی ست...*

همینقدر دم مشک است که عادی ترین جملات چشمانم را به بارانی شدن می‌کشاند! با زهرخندی ردش میکنم. انگار به تمام دنیایم طعنه میزنم. نه بابا! به دنیا چرا؟ به خودم میزنم و چیزی، چیزهایی که میخواستم و نشد.... یا داشت میشد و از دست رفت... بی نصیبی هم قسمتی ست! سهمی ست! و حالا بی نصیبی از بسیار چیزها می آزاردم... 

منِ حالا این است: موجودی که فراری بود از نفرت و حالا متنفر است. موجودی که ناامیدی را پس میزد و حالا در آغوشش میگرید. موجودی که میخواست تسلیم شرایط نباشد اما حالا خود را سپرده به دست شرایط که حسادت را، خشم را، گلاویزی را و بسیار احوالات کاهنده را بچسباند به مغز و قلبش و از خود بیزارش کند. منِ حالا این است: موجودی بیزار از خود و شاکی از آنهایی که چنینش کردند و بیباک از اینکه بگوید من همینقدر ضعیف هستم که از من بسازند مجسمه ی منفور و غیرقابل تحملی را.... 

منِ حالا صورت مساله است! حل نمیشود! راه حل ندارم! بلد نیستم! از کمک ها هم بریده ام! آدم ضعیف صورت مساله را پاک میکند... آدم ضعیف دلیل پاک نکردن صورت مساله اش چیزی ست جز خودش... آدم ضعیف، منِ حالاست که بی چاره است!...

پ.ن: منِ حالا اما خندوانه را هنوز میبیند که لااقل تلاش هوشمند و دقیق آدمی، آدمهایی را برای خوبی ها تحسین کند. همین الان رامبد شادی برنامه اش را تقدیم کرد به تمام کسانی که بلدند طراوت به زندگیشان بدهند.... قطعا منِ حالا جزو این افراد نیست.

پ.ن: پروانه معصومی کلکسیون افرا دارد. هفت نوع افرا که جز اسم علمیشان هرکدام اسم عزیزکرده ای پیشش دارند... منِ حالا آفت میزند به خاک آن باغچه پر عشق...

پ.نِ آخر: تقلیل یافته ام! اگاهانه و ناآگاهانه، خواسته و ناخواسته، راضی و ناراضی... منِ حالا در خود ته نشین شده. هیچ موج مثبتی از من منتشر نمیشود... 

*فاضل نظری