مژده بده! یار پسندید تو را؟ فکر میکنی پسندید؟
ازدواج مزخرف بنظر میرسه وقتی به تماشای دوتا آدمی می نشینی که تازه اسمشان رفته توی شناسنامه هم و خب به حکم همین قراردادهای علنی ست که اسمشان را میگذارند : "زن و شوهر" یا قشنگترش: "همسر"
و "حرف زدن"شان را نمیبینی... فقط قشنگ بلدند "ببوسند" و "دلبری" کنند ....
با خودت فکر میکنی قرار است بایکی قرارداد ببندید که مجازید همدیگر را محکم بغل کنید و هرکار دیگری پشت سرش .....
بعد فکر میکنی تو دلت نمیخواهد یک عمر فقط دلبری کنی و خفه خون بگیری و مثلا نتوانی خاطره بگویی ... نتوانی بگویی که فلان کتاب را بخوان ببینم تو چه میفهمی ازش ..... نتوانی بروی تئاتر چون او خوشش نمی آید .... نتوانی از علاقه ات به کمانچه بگویی یا تنیس چون او دوست دارد صبح تا شب هم که اگر بیکار یکجا باشید توی دست و پای هم باشید ... نتوانی بگویی دلت یک دور کامل دور شهر با دوچرخه میخواهد ..... یا اینکه دلت میخواهد بی حاجت نذر کنی کل قبرستان را فانوس روشن کنی .... نتوانی بگویی از موسیقی هایی که گوش میدهد خوشت نمی آید .... نتوانی ته شیشه شکلات صبحانه را انگشت بکشی .... نتوانی گاهی بگویی دلت خلوت میخواهد چون تو تماما و تمام وقت به نام اویی....
مرد و زن ندارد این حرفها که میگویم ...... اما نمیدانم چطور این آدمها خسته نمیشوند.....
شریک که داشته باشی دنیا خوش رنگ و لعاب تر میشود چون حرفهای مگو دیگر مگو نیستند و کارهای ممنوع مجازند و رویاهای عجیب، تحقق پذیر ..... میشود دیگر تنها زیر باران تند قدم نزد و سیاوش گوش نکرد .. میشود با یکی روی خیابان خیس بلند بخوانی : بارونو دوس دارم هنوز..... میشود بروی آن سر دیار توی یک اتاق با دکوراسیون عجیب با او عشق بازی کنی ... میشود بازیچه رسم هانشد و مثلا وقتی یک مهمانی ب یمن وصل شما ترتیب داده شده در بروید .. و خودتان را به فلافل از دست یک دستفروش مهمان کنید ...
میشود مزخرف ازدواج نکرد ....
دلبری کردن و یقه ی باز و راه رفتن عجیب و غریب که نشد ازدواج .......
بوسیدن آن وقتی خوش است که بدانی روح آدمی را داری میبوسی.......
میخوانمت