هوا همان هواست...

جبری عاطفی ست اینکه اگر خودت هم مقید به چیزی نیستی یا نه هستی اما اشتیاقی برایش نداری، تن بدهی به حفظ ظاهر...

با این حال، تا صبح عید به هیچ چیز هفت سین فکر نکردم، سین ها کاملند؟ ظرف؟ رومیزی؟ آینه؟ اصلن شمع داریم؟ ... خواستم هر چه پیش آمد بیاید... حتی اگر هیچ چیز به هیچ چیز نیاید...

صبح شد و برخاستم... یک ساعت و نیم مانده بود تا سال نو را تحویلمان دهند! 

دلم رفت پیش آن بقچه مخمل زرشکی قدیمی مادر... اگر برش میداشتم حتما باید رویش سلفون میکشیدم بخاطر وسواس مادر! رفتم سراغ صندوقچه و وقتی خواستم ببندمش چند پیاله یک دست سفید و کوچک به چشمم خوردند، دست بردم و برشان داشتم...

آینه... پارسالی را که پارسال و پارسالهایش هم همام بود را دیگر دوست نداشتم... یک آینه گرد با قابی بدرد نخور بود که پسمانده وسایل برادر ازدواج کرده بود... با تکه ای گونی، چوب و باقیمانده کاموای پشمی ژاکت کودکی ام افتادم به جان آینه و سادگی کهنه ای بخشیدمش که پسند خودم بود... ترتیب ماهی و سبزه را مادر داده بود، بعد سالها روی کوزه سبزه گذاشته بود... جعبه شمعها را باز کردم به امید شمع قلمی سفید... که شمعهای قرمز را دیدم، یادم ازشان نبود ... و خوب بود که بودند.

حافظ و قرآن گذاشتم، سمنو و سیب و سیر و سکه و سماق و سنجد آوردم، سیب سرخ نبود و عیب نداشت که نبود ..  تخم مرغها را با همان رنگهای پارسالی گذاشتم توی سبد کوچکی که از وقتی یادم هست داریمش...

هفت سین چیده شد بدون هیچ پیش برنامه ای، برای دل خانواده، که نشکند و ذهنی که مخدوش نشود... و طبل سال کوبیده شد و زندگی همچنان جاری بود، هوا همان هوا؛ آدمها همان آدمها، صداها نیز همان صداها... و آیا حس ها نیز همان حس ها؟ چه کسی بخشید؟ چه کسی فراموش کرد؟ چه کسی به یاد آورد؟ چه کسی بیدار شد؟ چه کسی خواست دوست داشتن را بچشد؟ چه کسی خواست انسان را رعایت کند؟ سال را تحویل گرفتیم.... یا سال ما را تحویل گرفت... با ان چه میکنیم؟ با ما چه میکند؟ نمیدانم... کاش باهم مدارا کنیم و راه بیاییم... جای دوری نمیرود که؟..