آرامشگاه!

بلاتکلیفی یعنی این سه اسکلت بتنی که سالهای طولانی ست وسط ۲۰-۱۰ هکتار زمین مترسکی شده اند برای تمام پرندگان شهر ...  

خیامی نامی بوده صاحبش و قرار بوده بیمارستانی در بزرگراه باشد. انقلاب میشود، میرود. ملکش می‌ماند تنها و بی تکلیف... 

حالا زمزمه هایی می آید از دستهای جدید، مالک جدید... شاید هم زمزمه شایعات باشند فقط اما بهرحال با وجود دو بیمارستان بزرگ در بزرگراه اصلن نیازی به چنین فضایی حس میشود؟ این همه تخت آماده میکنیم که به پیشواز دردها برویم، تختهایی که دردها اسباب اصلی کاسبی شان است و روی جانها قمار میکنند، و گاهی اصلن فرقی نمیکند چرخها به سمت سردخانه میروند یا بخش و ترخیص...

انگار قرار نیست خالی بمانند این تختها، به ازای افزودن هر تخت کسی هست که رویش بخوابد، نباشد هم یک چکاب ساده را بدل میکنند به یک دوره درمان الزامی طولانی...

کاش مالک جدید تغییر کاربری بدهد... به جایی که آدم ها دردهایشان را یادشان برود، تفاوتها در آن رنگ ببازند و همه فارغ از هر تعلق بی معنایی که موجب شکاف و بیگانگی آدمها از هم شده، در کنار هم قرار بگیرند و "قرار" بگیرند ...