به جنگ زده ها رحم کنید...

"سه ماه جنگ همه چیز را عوض کرده است... خیلی ها را تنگ حوصله کرده است... گاهی یک کلام که رنگ تلخ بی مهری داشته باشد..."¹ آدم را به عمیق ترین حقره های زندگی پرت میکند، به مرز طغیان می رساند، به حد گسیختن از زندگی، به میل نبودن میکشاند، به یأس از کمترین بهره از محبت یک آدم... 

به جنگ زده ها رحم کنید ... نمیدانید ویرانی آستان در چه حالی دارد؟ نمیدانید لرزش هر دم ستون های زندگی چیست... نمیدانید به انتظار دفن شدن زیر آوار سقف، نشستن یعنی چه؟ جنگ زده ای را اگر دیدید در آغوش بگیرید... وقتش را اگر نداشتید به لبخندی لااقل از کنارش بگذرید... مراعات حال بی فروغش را بکنید...

هر یک از ما می تواند جنگ زده ی نبد خاموشی در زندگی اش باشد... از حال هم چه خبر داریم؟ مهر، که خرجی ندارد، حواسمان باشد...

وای به حال وقتی که از حال هم خبر داشته باشیم و باز بی تفاوت دریغ کنیم از هم حتی لبخندی را ... نکند زانو به بغل گیرد و بغض کند که: "کسی به منِ جنگ زده رحم نکرد!..." 

1- به این جمله ی "زمین سوخته"ی احمد محمود که رسیدم، باقی را نخواندم... باقی همه در خود ماندم به واگویه های پریشان ذهنم...