گذر

بین بودن و نبودن آدم‌هایی توفیر هست. حتی در تلاطم بودنشان هم چیزی هست که خواهش امتداد بودنشان را تثبیت می‌کند... نمی‌شود بی تفاوت عبور کرد از آدمی که همچنان رو به سویت دارد. که لیلی‌مرام می‌تواند آنقدر بر راهی بنشیند که چشمانش خشک شود...