پرچم را کشیده اند پایین و تازه میبینند که کاریش نمیتوانند بکنند با آن رنگ و کلماتی که برای آنها هم مقدس است! پرچم های دیگر ولی فقط رنگ و علامتند، تقدس ندارند، میشود روی سنگفرش تمام خیابانها کشیدش تا هرروز لگدمال شود زیر پاهایی که صاحبان بعضیشان اصلا نمیدانند پا روی چه میگذارند... آن طرف قضیه هم ملتهایی اند که صاحبان پرچمهایند اما آن طرف دنیا نشسته اند بیخبر از اینکه جایی مردمی پا روی پرچمشان گذاشته اند. روی دیگر قضیه هم شاید آنهایی باشند که درصورت اطلاع هم اهمیتی قائل نیستند برای این دست بازیها... بازیهای وحشیانه و بی توجیه که جز پروراندن خشم نتیجه ی دیگری ندارد...
از نسل تکامل یافته میمونیم یا آدم هبوط کرده اینک ما اینجاییم، پراکنده در جای جای این سیاره! نه نژادمان را برگزیده ایم، نه مذهبمان را و نه حتی حضورمان را... برحسب اتفاق متولد شده ایم با این رنگ و نشان! آنچه که دور از منطق است تعصبهای آتشین مردمی ست که برحسب قاعده ای نانوشته، تنها و تنها خون و خاک و دین خود را برحق میدانند و برتر ...
آنچه در این جهان هزار فرقه میتواند زیستن را میسر کند، حقانیت قائل شدن برای همگان است، و به چشم انسانی فارغ از تعلقات انتسابی نگریستن است... اینگونه میشود هر آدمی را دوست داشت، و با هر آدمی زیست ... از جایگاه حق خود چندپله بیاییم پایین و در یک سطح به هم بنگریم.... آدمی را آنجاست که میبینیم... با خوی غریزی اش و با مهرخالقش که بر او دمیده شده!
پ.ن: تصویر بوسه دختر مسلمان و پسر یهودی؛ تصویر نماز خواندن دو سرباز شیعه و سنی؛ تصویر فرزند خندان زن و مرد شیعه و سنی؛ تصویر همه ی بوسه هایی که زیر پرچم هیچ دین و کشوری نایستاده اند.... اینها همیشه دلپذیرند...
پ.ن: رمانی چندوقتی ست که نگاشته شده، به اسم"جان شیعه، اهل سنت" خطوطی از آن خوانده ام؛ تعاریف و وصفهایی هم شنیده ام... با عبارت "عاشقانه ای برای مسلمانان" وصفش میکنند... نخواندمش. اما دوست دارم انتهایش با تغییر مذهب هیچکدامشان تمام نشود، دوست دارم نشان داده باشد که میشود عاشقانه زندگی کرد وقتی که عادل باشیم، وقتی حق اساس زندگی باشد، وقتی احترام چاشنی رابطه باشد...