فراق پزنده است...

سخن با خود توانم گفتن.  با هر که خود را دیدم در او، با او سخن توانم گفتن.

***

همه خلل یاران و جمعیت آنست که نگاه ندارند یک دیگر را، باید که چنان زیند که ایشان را لاینفک دانند.

***

آدمی  را رنج چگونه مستعد نیکی ها می کند! چون رنج نمی باشد، انانیت حجاب او می شود.

اکنون می باید که بی رنجوری، مرد پیوسته همچنان رنجور باشد، و خود را رنجور دارد تا سالم باشد از آفات. 

***

بعضی  کاتب وحیند، و بعضی محل وحیند، جهد کن تا هر دو باشی، هم محل وحی باشی هم کاتب وحی خود باشی.

***

هنوز ما را اهلیت گفتن نیست. کاشکی اهلیت شنیدن بودی.

تمام گفتن می‌باید و تمام شنودن!

بر دل‌ها مهر است. بر زبان‌‌ها مهر است. و بر گوش‌ها مهر است.

 ***

در خلوت مباش و فرد باش !

***

فراق پزنده است.

***

آن  که می گوید من مرد را اول نظر که ببینم بشناسم، در غلط عظیم است او و جنس او. آنچه یافته اند و بر آن اعتماد کرده اند و بدان شادند و مست اند، آن نظر ناری است،  آتشیست. اندرون تر می باید رفتن و از آن در گذشتن، که آن هواست.

***

و هر آینه اگر چه بعد هزار سال باشد، این سخن بدان کس برسد که من خواسته باشم.

"مقالات شمس"