تاثیرپذیری
داشتم نقد ادبی مربوط به نویسنده ای را میخواندم. رسیدم به آنجایی که گفته بود سرنوشت گرایی در آثار رئالیستی این نویسنده گریزناپذیر است و او فقط گاهی در پایان برخی داستانهایش سعی کرده با اعمالی غیرمنطقی برخلاف سرنوشت حرکت کند و نوعی اراده در جهت ایده آلیسم را پی بگیرد، حتی اگر آن، اراده به مرگ باشد. منتقد تلاش این نویسنده را بیهوده دانسته بود چراکه جهانبینی این نویسنده را گریزناپذیر دانسته بود.
اما من تلاش گاه به گاه او را ارج می نهم از آن رو که از نظر من رسالت هنر است پروراندن امید، اراده، تسلیم سرنوشت نشدن و خوشبینی به جهان پیرامون...
از طنز مهران مدیری با دوستی حرف زدم در این باره که با احترام به مویی که در مسیرش سپید کرده و جایگاه ویژه ای در طنز از آن خود کرده؛ اما باید کمی حواسش را جمع تر کند. بخاطر مخاطب گسترده اش و تاثیری که در فرهنگ عامیانه و بخصوص مکالمات روزمره مردم میگذارد. تا به آنجا که لهجه ها و تکیه کلامهای بسیاری از سریالها و برنامه هایش هنوز نقل دهان مردم است. اینکه (درد و مرض) و هر شوخی این سبکی ای در کارهایش رواج دارد مطلوب نیست در شرایطی که قبح بسیاری الفاظ شکسته و سازگاری با فرهنگ کلامی اینچنینی را جزئی از مدرنیته میدانند. رامبد جوان را بخاطر ادب کلامش تحسین کرده ام و احترامی که در پی رواجش است. هرچند که محمدبحرانی که بسیار بسیار برایم عزیز است در قالب کلام جناب خان معدود دفعاتی بسیار زیرکانه شوخی‌های نه چندان مناسبی داشته... دیگر در مورد طنزهای رضا عطاران و سریال‌هایی که چندسالی با بازیگرهای تقریبا یکسان در نوروز و ماه رمضان پخش میشد هم چیز خاصی نمیگویم که به اندازه کافی در برهه ای روابط توام با توهین و تمسخر و دادوقال را در خانواده اسباب خنده بیننده قرار میدادند. خنده ای که به نظر من حس تاسف را بهمراه نداشت که بشود اینطور استنباط کرد که بیننده به ضعف و عیب چنین ساختاری اینچنین پی خواهد برد...
بجز طنز فیلمهای سینمایی دیگری هم هستند با جذابیتهای تصویری برای قشر خاص و البته کثیری ا, جامعه که متاسفانه خیانت چاشنی و موضوع اغلب آنهاست. دوستی میگفت این حقیقت امروز جامعه است که بازتاب میابد در هنر. اما بنظر من تعدد کار روی این موضوع آنقدر زیاد شده که نوعی توهم و بدبینی را به جامعه تزریق کرده. برای آدمی که بجز همین سبک فیلمهایی که ساده قابل انتقالند از سایر ژانرهای سینما و هنر و حتی مطالعه استفاده نمیکند، این بسیار آسیب زاست که مدام تصویر زشتی و پلیدی برایش به نمایش در آید. هستند آدمهایی که میتوانم به یقین بگویم تحت تاثیر همینهاست که در زندگی شخصیشان به مرض شک گرفتار آمده اند و تلخی میکشند از آن رو که هرلحظه منتظر برملاشدن خیانت‌ها هستند... دوران عاشقی و گس آخرین فیلمهایی بود با این موضوع که متاسفانه دیدم... حیف از فرصت تاثیرگذاری بر مخاطب گسترده که بسیاری از هنرمندان از دست میدهند...
+من مصرّم بر این دیدگاه که هنر باید گریزگاه ناملایمتهای زندگی باشد، هنر باید دوام بخش آرمان گرایی و امید باشد، نه در حد اغراق که در قالب اراده ای دست یافتنی...
پ.ن: با من صنمای همایون در حال پخش است در باغسرای رویا!!! صدا را به عرش رسانده اند که با پنج خیابان فاصله صدایش اینجاست! چه جالب که در جشن عروسی ای این موسیقی پخش میشود..