امروز

با شتاب خودش را به من رساند و با لحن کودکانه اش گفت: ببخشید. میشه منو از خیابون رد کنید؟ و بدون مکث دستش را به سمتم دراز کرد. با لبخند و اشتیاق گفتم: آره حتما عزیزم. و دستش را محکم توی دستم گرفتم و عرض خیابان را باهم رد کردیم. گفت خیلی ممنون و دوان دوان دور شد. و من با نگاهم تعقیب کردم پسرک بور خجالتی مودب با روپوش و کوله ی آبی رنگ را... و رسیدم به جایی که توقعم از میزبان چیز دیگری بود نه اینکه یک ساعت نشانده شوم خیره به لبهایی که میگفتند و دستانی که نمودار میکشیدند بدون اینکه یک کلمه حرف بشنوم یا یک خط از آن نوشته ها را بخوانم. خودش هم آخرش فهمید که موفق به مجاب کردن منی که چهار سال است با این چرخه آشنایم نشده...

از در که بیرون آمدم بوی نم خاک لبخند به لبم آورد و مانع فکرهای معترض شد. سر به آسمان بلند کردم و دستم را به قصد ربودن قطره ای باران به سمتش باز کردم...

 پشت چراغ قرمز  به اتوبوس رسیدم. هندزفری در گوشم بود و اما هیچ موسیقی ای پخش نمیشد که یکهو همه چیز را در ذهنم جابجا کردم و از مقصد بعدی منصرف شدم و ایستگاه روبروی پارک پیاده شدم. و همان ابتدای پارک آبِ رقصان دریاچه و ردیف نیمکتهای روبرویش مرا نگه داشت. چه بهتر از این که بنشینی روی یکی از آن نیمکتهایی که شکلشان را دوست داری، پشت به هرج و مرج خیابان و رو به آبی آب و سرسبزی درختان و آسمان بارانی... سهم پیاده روی روزم را رفتنی ادا کرده بودم و حالا وقت نشستن بود وقت نگاه کردن، وقت نوشتن، وقت نفس کشیدن و فکر نکردن... در آن یک.ساعتی که آنجا نشستم فقط چند بار چندنفری توقف کوتاهی کردند، چندلحظه روی نیمکت نشستند و رفتند. تنها یک پسر عینکی با پیراهن و هندزفری سفیدش و نیمکت آن طرفتر طولانی تر از بقیه زیر نم نم آرام باران نشست. داشتم نگاهش میکردم که سرش را برگرداند، نگاهم را ندزدیدم، نگاهش را ندزدید... شاید او هم میخواست بگوید: چه جالب! تو هم خیس شدن را دوست داری؟ اهل چتر و سایه بان نیستی؟ از دایره های سطح آب خوشت می آید؟

در فکرش بودم که مثل خیلی از شخصیتهای مورد علاقه ام در فیلمها بروم جلو و چندجمله ای با  غریبه ای که حس اشتراک با او دارم همکلام شوم و بگویم توی این یک ساعتی که اینجایم، تو بیشتر از بقیه زیر باران و تنها و با موسیقی نشستی . کمی شبیه من! عینکت هم که مثل من خیس شده...