divorce

جدایی قطعی بود. اما انگار جدایی اسناد حالا حالاها قرار بود مثل افساری بر گردنش باشد! تعهد قلبی ای وجود نداشت، هیچ دیداری، هیچ تلاشی برای فرصت دوباره یا اصطلاحا آشتی ای ... فقط خیره شدن به تقلا و تقابل جاری در دو جبهه ... همه راضی به جدایی اما ناراضی از این رضایت!!! انتظار معجزه شاید! که زمان کاری بکند! اصلا برگردد به عقب ... اما هیچ نشد ... وبعد تعویقی طولانی مدت بالاخره آن برگه ها امضا شد ...

در آن مدت تعویق در رفت و آمدهایش کسی در دلش نشسته بود، اما نمیتوانست قدمی پیش بگذارد! چون این عملا به معنای تجدید فراش بود!!! وقتی هنوز اسم دیگری در شناسنامه اش بود... اسمی که حتی یک روز هم با او زیر یک سقف نفس نکشیده بود که بتواند نام همسر را بر او بنهد.... اما بهرحال او یک مرد متاهل نامیده میشد... و در همان گیرودار روزهای نهایی جدایی، اویی که در دلش نشسته بود، کس دیگری در دلش نشست و آشیانه ای برای خودش و دلدارش برگزید!

میدانی تلخی کجاست؟!

اینکه حسرت باقی بماند و بس! حسرت از کجا پیداست؟! از اینکه باز او تن به یک ازدواج نادرست مصلحتی داده باشد... و گاهی در میان مرور خاطراتش اسم او به طور ویژه بر زبانش بلغزد...

مثلا از یک خاطره طبیعت گردی که حرف میزند بگوید: "همه بودند... میترا هم بود..."

تلخ است... نیست؟ تلخ است که فکر کنی به اینکه چرا برای بعضی آدمها ناکامی اینچنین تکرار میشود؟ دلت میسوزد... خیلی میسوزد....

.

.

.

چطور از این چیزها حرف زدم؟ دوست دیگری یک پست یک کلمه ای در فیس بوکش نوشته بود: divorce ... من چیزهایی را میدانم که او نمیداند که میدانم.... امروز برایم نوشت اتفاقات خوبی در هفته گذشته برایش افتاده که شرایطش از این به بعد بهتر میشود! من میدانستم آن اتفاق خوب چیست، اتفاقی ست که ظاهرش هنوز برای غالب جامعه ما یک عیب محسوب میشود و نه یک اتفاق ... اما بهرحال برایش خوشحالم ... کاش لااقل او خوب انتخاب کند... این دفعه به کامش باشد ...