خواب آنجلسی.....

فرق است بین کسی که پشت گرمی ای ندارد، با کسی که کسانی را برای پشت گرمی دارد اما پشتش بهشان گرم نیست!

تلخ است اوضاع کسی که پشت گرمی ندارد! و دلگرمی هم! هوا سرد باشد از پس و پیش بوران بیاید، و دلت یخ کند و پشتت هم .... 

نه دیواری برای تکیه کردن، نه شانه ای برای گریه کردن، نه زبانی برای انگیزه دادن...

به خودت فکر یکنی که به چه امید زنده ای؟ به هیچ! پس چرا زنده ای؟ برای مسوولیت هایی که در قبال آدمهایی داری که نه دلت بهشان گرم است و نه پشتت!

دلم میخواست اینها را به اویی که استقلال طلبی ام را به باد نقد میگیرد، یا اویی که فکر میکند اعتراض به کارم می آید بگویم که چیزی برای مبارزه کردن نیست! استقلال نخواهم گلیمی که در آب افتاده ررا چه کنم، دوست داشتم خودم با آن گلیم غرق شوم اما چیزهایی هست که نمیگذارد، این چیزها انگیزه زیستن نیستند، فقط مسوولیتند... و من نمیتوانم بهشان بی تفاوت باشم... همین و بس.

صبح دلم به چراغی روشن میشود و ظهر برگشتنی حسرت قرآنی را میخورم که جایی باید از زیرش رد میشدم اما نشدم، یا خدا به همراتی که نشنیدم را!

غرغرو شده ام ... همه اش هم در دل خودم! چشمم پر اشک میشود از این همه نابسامانی و بی کامی، بی عشقی و بی اتفاقی ... اما فرو میخورم که کسی نبیند! 

بله اوضاع خوب است، کتاب میخوانم و نوشتن پایان نامه ام را کش میدهم! بیخیال کامپیوتر خراب و تمام محتویاتش میشوم و با همان میل به استقلالم میروم پول قرض میگیرم و میگذارم روی داشته هایم برای لپ تاپ. اعتماد انتشاراتی را جلب میکنم و کتابی را برای ویراستاری فنی و ادبی میگیرم تا دو هفته ای تحویل دهم. میروم گوشی ام را بعد از سه سال بدهم فلش کنند که بتوانم پیام بفرستم! توی راه فکر میکنم محتویاتش را بریزم دور که خودم هم رفرش شوم! اما وقتی میگوید بک آپ میخواهی؟ نمیتوانم از پیامها بگذرم ... 

بله اوضاع خوب است. شاید کمی بوی بهبود هم بیاید! اما حسرتهایی افتاده به جانم که نمیتوانم ازشان رها شوم. سالها ازشان فرار کردم و حالا به دامم انداخته اند.