حیرانی

یک روز ناگهان می فهمی به هیچ درد این دنیا نمی خوری....

نه بلدی چیزی را درست کنی.

نه می توانی اوضاع نابسامانی را تغییر بدهی.

نه مادری که به خاطر حیات بچه ات زنده بمانی.

نه بلدی گرسنه ای را سیر کنی.....انگار درون یک جعبه ی در بسته باشی که سالها با شانه کوبیده باشی به گوشه گوشه اش بلکه دیوارها فرو بریزند اما نشده است....بعد با خودت فکر می کنی اگر خیلی قبل‌تر نشسته بودی گوشه ای  اکسیژن کمتری از دنیا هدر می دادی و لااقل ضرری نداشتی....