هرگز نرسیدن بهتر از دیر رسیدن است!

ساعتش را هشت دقیقه جلو کشید!!! اما دیگر دیر بود... هشت دقیقه تأخیر کار خودش را کرد... او رفته بود...  تنبیه این تأخیر، رفتن او بود... و اینک با عقربه های ساعت خود را می فریبفت که به موقع سر قرارها برسد... اما دیگر اویی در کار نبود... جایی که نباید دیر رسید و به مکافاتش باید تنهایی را به جان می‌خرید...

پ.ن: از خواب میپرد! ساعت را نگاه میکند... نفسی میکشد... ساعت را جلو میکشد تا روزی "او" را از دست ندهد... اویی که خودش هنوز به دست نیامده!