همیشه سال‌های بین ما... همیشه سال‌ها... همیشه عشق... همیشه "ساعتها"
هر کتابی که به رنج صاحب قلمش نگاشته شده در طول زمان بر زندگی بسیاری سایه می اندازد و تأثیر میگذارد... بیهوده نیست نوشتنها، بیهوده نیست ساختنها... و فیلم "ساعتها"1 چنین روایتی است از «خانم دلووی» ویرجینیا وولف که از دل رنجهای ذهنی نویسنده برآمده، جلو آمده و زیر نگاه زنی که احساس پوچی میکند ورق خورده و بر زندگی اش تأثیر گذاشته ... و جلوتر آمده و کلماتش بر زبان و رابطه احساسی و انسانی دو آدم جاری شده....
آسودگی کاذب! کلمه ای که بر زبان کلاریسا جاری شد برای بیان احساس خوشبختی ای که یک بار و یک لحظه بر وجودش نشست و دیگر پس از آن چیزی جز آسودگی کاذب نصیبش نشد: "اون صبح رو به یاد دارم.حس وقوع اتفاقی وجود داشت... با خودم فک میکردم این آغاز خوشبختیه. از همین جا آغاز میشه و مطمئنا بیشتر هم خواهد شد. .... هیچ وقت برام اتفاق نیفتاد! اون آغاز نبود. اون خوشبختی بود. فقط همون لحظه بود..." حسی که بسیاری ممکن است داشته باشند، یک لحظه: اوج خوشبختی ... و پس از آن به تحلیل رفتن هر آن حس عمیقی که میتوانست آدمی را بال و پر پرواز دهد...
و در آن لحظه پوچی ممکن است دو فکر یا تصمیم سراغ آدم بیاید... یکی اینکه فکر کنی "آیا تسلی بخش نیست که تصور کنی مرگ پایان همه چیزه؟ it is possible to die..." و دیگر اینکه برای دیگری زنده بمانی.. برای انکه کسی را خوشحال نگه داری...
میتوانی در سکوت خود خوشحال باشی، اما نمیتوانی با دوری از زندگی به آرامش برسی...
آنکه می‌میرد شاعر است! فرد رویاگرد... یکی باید بمیرد تا بقیه قدر زندگی را بدانند. این نوعی تضاد است
"دیدن زندگی رودررو... و شناختنش ببرای آنچه که هست و سرانجام شناختن ان. دوست داشتنش برای آنچه که هست و سپس دور ریختن آن..." در این جملات انتهایی ویرجینیا وولف همین نهفته است که تا آنچه که باید را از ندگی نشناخته‌ایم و درک نکرده‌ایم نباید دورش بریزیم...
بازی و البته گریم نیکول کیدمن در این فیلم عالیست، سکانس ایستگاه قطار بهترین نقش آفرینی اش در این فیلم بود برای من... مریل استریپ عالی است، مخصوصا سکانس دلهره اش در آشپزخانه... و جولین مور هم به زیبایی نقش زنی که باجود دارا بودن تمام معیارهای خوشبختی یک زن، باز با احساس عمیق و آزاردهنده پوچی لحظه هایش را میگذراند...
موسیقی فیلم بسیار و بسیار و بسیار شنیدنی است، و در خلق آغاز زیبای فیلم و همینطور پیش رفتن جریان فیلم جایگاه بارز و مخصوص به خودی داشت.
این فیلم را باید دید.. و بارها و بارها مرورش کرد.
1- فیلم ساعتها محصول سال 2002 به کارگردانی استیون دالدری
پرستو